طبق مطالعه اداره آمار کانادا در مورد جابه‌جایی مهاجران، شهرهای ونکوور، تورنتو و ادمونتون، بهترین عملکرد را در نگهداری مهاجران دارند.
مطالعه در مورد مکان ترجیحی مهاجران برای اقامت، در توسعه سیاست‌هایی که تازه واردان را به مناطقی خاص جذب می‌کند، حائز اهمیت است.
ما با استفاده از داده‌های مربوط به تحرک مهاجران، می‌آموزیم که مهاجران کدام مناطق را جذاب می‌دانند و چه عواملی در تصمیم آن‌ها به اقامت در مکانی خاص نقش ایفا می‌کنند.
اخیرا اداره آمار کانادا مطالعه‌ای را در مورد شهرها و استان‌هایی که مهاجران بیشترین مدت زمان را در آن‌ها زندگی کرده‌اند، انجام داده است. محققان از داده‌های پرونده‌های مالیاتی استفاده کرده‌اند؛ این داده‌ها نیز از سامانه داده‌های طولی مهاجرت سال ۲۰۲۰ که اغلب از آن برای ردیابی پیامدهای اقتصادی مهاجران کانادا استفاده می‌شود، استخراج شده‌اند. محققان عمدتا به بررسی مهاجرانی که در سال ۲۰۱۴ به کانادا آمده‌اند پرداخته‌اند.
ونکوور، تورنتو و ادمونتون
در سطح شهری، مهاجرانی که در سال ۲۰۱۴ به ونکوور رفته‌اند پس از پنج سال از زمان ورودشان با retention rate یا نرخ ماندن ۸۶ درصد بیشترین نرخ ماندن را داشته‌اند. به بیان دیگر اگر ۱۰۰ نفر در سال ۲۰۱۴ به ونکوور مهاجرت کرده باشند، ۸۶ نفر آن‌ها در سال ۲۰۱۹ اظهارنامه مالیاتی خود را در ونکوور پر کرده‌اند.
پس از ونکوور شهر تورنتو بیشترین نرخ نگهداری مهاجرانی را که در سال ۲۰۱۴ به کانادا مهاجرت کرده‌اند دارد. ۸۶ درصد مهاجرانی که به تورنتو رفته‌اند، پنج سال بعد همچنان در تورنتو زندگی می کرده‌اند. و نهایتا شهر ادمونتون، با نرخ نگهداری ۸۵ درصدی در رتبه سوم قرار دارد.
مهاجرانی که از طریق اسپانسرشیپ خانوادگی به کانادا آمده‌اند، در مقایسه با سایر مهاجران، بیشترین احتمال را برای زندگی در شهری که ابتدا به آن مهاجرت کرده‌اند دارند. مهاجرت به کانادا عمدتا از طریق سه دسته انجام می‌شود: مهاجرت اقتصادی/کاری که مهاجران این دسته بر اساس تجربه و سابقه حرفه‌ای خود درخواست مهاجرت ارائه داده‌اند؛ پناهندگی که پناهجویان از این طریق عمدتا به خاطر دلایل بشردوستانه و امنیتی درخواست ارائه می‌کنند و بالاخره مهاجران دسته خانوادگی که توسط یک کانادایی که عمدتا همسر آن‌ها است، اسپانسر می‌شوند.
در بین استان‌های آتلانتیک کانادا، هلیفکس نرخ نگهداری ۵۸ درصد را دارد. کانادای آتلانتیک معمولا در طول سال‌ها، نرخ نگهداری پایینی داشته است و همین امر باعث ایجاد پایلوت مهاجرت آتلانتیک شده است. استان نوا اسکوشیا با ۶۳ درصد، بالاترین نرخ نگهداری مهاجر را در این منطقه دارد.
مهاجران اغلب در استانی می‌مانند که قبل از اقامت دائم در آن کار می‌کرده‌اند
داشتن سابقه کار در کانادا یا تحصیل در کانادا در تصمیم مهاجران به ماندن در شهر یا منطقه‌ای خاص از کانادا نقش ایفا می‌کند.
استخدام و اشتغال نیز در ماندن مهاجران در نقطه‌ای بخصوص از کانادا نقش کلیدی دارد. در بین مهاجرانی که در سال ۲۰۱۴ اقامت دائم گرفتند، آن‌هایی که سابقه کار داشته‌اند در همان شهر یا استانی مانده‌اند که در ابتدا به آن وارد شده بوده‌اند.
پناهجویانی که سابقه کار قبلی در کانادا دارند، بیشترین احتمال را در ماندن در استانی که در ابتدا به آن وارد شده‌اند دارند. نرخ ماندن آن‌هایی که قبل از دریافت اقامت دائم، ویزای کار داشته‌اند، اندکی بیش از ۹۰ درصد است.
نرخ ماندن تازه واردانی که سابقه کار و تحصیل دارند ۸۱ درصد است. مهاجرانی که قبل از اقامت دائم، تنها ویزای تحصیلی کانادا داشته‌اند، با ۷۹ درصد پایین‌ترین نرخ ماندن را دارند. دانشجویان ممکن است اغلب به خاطر پیدا کردن کار نقل مکان کنند اما این مطالعه بر دلایل نقل مکان مهاجران تمرکزی نداشته است.
در مجموع، اکثر مهاجران در استان یا منطقه‌ای که ابتدا به آن وارد شده‌اند می‌مانند
پنج سال پس از ورود، حدود ۸۶ درصد مهاجرانی که در این مطالعه بررسی شده‌اند، در استان یا منطقه‌ای که ابتدا به آن وارد شده‌اند مانده‌اند. انتاریو با ۹۴ درصد، بالاترین نرخ نگهداری مهاجر را دارد و سپس بریتیش کلمبیا با ۹۰ و آلبرتا با ۸۹ درصد قرار دارند.
مهاجرانی که در استان یا منطقه ابتدایی‌شان دارای قوم و خویش بوده‌اند، به احتمال بیشتری نسبت به سایر مهاجران در آن استان یا منطقه می‌مانند. نرخ ماندن پنج ساله مهاجرانی که از طریق اسپانسرشیپ خانوادگی به کانادا مهاجرت کرده‌اند، بیش از ۹۳ درصد است. نرخ ماندن پناهجویان ۸۶ درصد و نرخ ماندن مهاجران اقتصادی/کاری ۸۲ درصد است.
این مطالعه همچنین مشخص کرده که بیشتر مهاجران پس از گذشت پنج سال از ورودشان نقل مکان می‌کنند. نرخ ماندن مهاجرانی که بیش از ۱۰ سال در کانادا بوده‌اند، حدود ۸۶ درصد بوده است؛ در حالی که نرخ ماندن پنج ساله مهاجران حدود ۸۸ درصد است. تفاضل ۲ درصدی بین این دو بازه زمانی بیانگر این است که احتمال جابه‌جایی در پنج سال نخست بیشتر است.
نرخ ماندن بر حسب استان و دسته مهاجرت در بازه زمانی ده ساله مشابه نرخ ماندن در بازه زمانی پنج ساله است. استان‌هایی که بالاترین نرخ ماندن ده ساله را داشته‌اند عبارت بوده‌اند: از انتاریو (۹۱.۵ درصد)، بریتیش کلمبیا (۸۷.۳ درصد) و آلبرتا (۸۶.۱ درصد). در بین استان‌های آتلانتیک، نوا اسکوشیا با ۵۸ درصد بالاترین نرخ ماندن ده ساله را دارد. پناهجویان (با نرخ ماندن ۹۲ درصد) و افرادی که قبل از مهاجرت ویزای کاری داشته‌اند (با نرخ ماندن ۸۸.۳ درصد) اغلب در استان یا منطقه‌ای که در ابتدا به آن وارد شده‌اند مانده‌اند.
